Goodbye Salatiga

Lusi has been a fantastic host. Every morning she came with little snacks for breakfast or with food for lunch or for the excursions of Jeffy, Ed and Lidie. And almost every day she took us to a different restaurant with the best fish, soto or just nasi goreng.

Lusi buying snacks and fruits at a streetshop in Salatiga.
Dinner at their home: a special soto…..

4 November 2008: Goodbye-dinner in a fish restaurant.
From left to right: Jeffy Aschermann, prof. Kris Timotius, rector of UKSW, Alvin, Santoso, myself, Lusi, Lidie and Ed Aschermann.
In the background Utomo, who drove us on so many trips.

Microscope and Ambarawa. This blog, temporarily named “Tempé Doeloe”, was about bringing a microscope to my former student Lusi Dewi at the University of Salatiga, UKSW. Why? Because we visited Lusi in 2000 and decided then that she could well use a fluorescence microscope to continue her study. It took me 8 years to accomplish this promise.

In 2000 we also visited the former concentration camp Ambarawa, where one of us, Huib M., had been interned. This time, we made several trips through Ambarawa and Banjoebiroe, into the surrounding mountains around Gunung Ungaran.

A citation in dutch from the book “Rode aarde (a story about the forgotten war on Java)” by Annie Bos (de Prom, 2001. ISBN 90 6801 696 2) describes how it was to be there in 1942:
Page 252: “Het doorgangskamp. Het was vlak voor kerst, 24 december 1942, toen we op de hoek van de straat moesten staan om geinterneerd te worden. Men mocht een kleine hutkoffer meenemen, een bultzak, beddengoed en kleding. Dat alles werd eerder opgehaald en met bussen naar het kamp vervoerd.
Die dag werden we met bussen naar Kletjo gebracht, een doorgangskamp. Mijn moeder zal niet veel hebben kunnen meenemen. Ze moest mijn broertje dragen, een baby van vier maanden. Bovendien was alles gestolen en vernield, wat wij bezaten. Wij, zusjes, werden in die decembermaand vier en drie jaar en droegen ieder een vlucht-rugzakje. Mijn moeder sjouwde ook de zware microscoop van mijn vader mee. Waarom deed zij dat? Hoe kan het dat de microscoop bewaard is gebleven en hij het plunderen en de gang door de kampen heeft overleefd? Gek dat ik mij daar niets meer van kan herinneren. Dat geldt ook voor Kletjo, een groot verlaten schoolgebouw, even buiten Solo. Hier werden de mensen van Solo en uit de omringende plaatsen verzameld, onder andere uit Tawangmangu, het vakantie-dorp in de bergen. We werden er geregistreerd en kregen een kampnummer.”


Kamar kecil. After more than 60 years, the “kamar kecil” had somewhat lost its anguish felt during my first years in Indonesia.

The “kamar kecil” or little room.

Thank you. Many times in the evening we sat on the veranda of the Le-Beringin hotel, telling each other the stories of the day, preparing manga’s or mangistans (Lidie), examining the photographs made (Ed), trying to contact the internet server (me) or contacting Anita at the massage (pitjak)-desk (Jeffy). Thank you, Ed and Jeffy, for joining us in this project, for sponsoring the HP-computer and, Jeffy, for your never-ceasing cheerfulness!

On our veranda at LeBeringin hotel.

“Katjongs”. At Jakarta Airport one lucky man was finally allowed to brush my shoes. More than the money (~20 cents) he seemed to appreciate the sandwiches we still had and handed out to all his friends; they were clearly hungry….

After brushing my shoes and eating our sandwiches, some little “katjongs” give us a happy goodbye at Jakarta Airport.