De “Jordan Experience”
Op weg naar Eilat (en Petra) reden we op 1 november oostwaarts naar de Jordaan-vallei. Na Beit She’an, ten zuiden van het meer van Galilea en op de hoogte van Jenin, kwamen we de West Bank binnen; er was nauwelijks een checkpoint. Opvallend waren de uitgestrekte kassen-complexen aan de Jordaanse kant van de rivier. Blijkbaar hadden ze daar genoeg water.
Hoe makkelijk kom je hier bij Beit She’an (route 71) de grens over en hoeveel contact zou er zijn tussen de Palestijnen van de West Bank en die van de East Bank? In een restaurant van het Joodse dorp (settlement) Argaman kwamen we twee Franse jongens tegen die in een oude 2CV via Turkije, Syrië en Jordanië bij Beit She’an de grens waren overgekomen; ze waren van Parijs op weg naar Jerusalem. In 1965 was Channoch M. samen met een vriend óók in een oude 2CV via dezelfde route naar Israel gekomen; alsof er in die 45 jaar niets veranderd was; behalve dan de grensovergang. Die was in 1965 nog in Oost-Jerusalem bij de Mandelbaum Gate.
Frouke (left) and Channoch M. with the 2 French guys and their “Deux Chevaux”. They had passed the Jordan border at Beit She’an, just as Channoch had done with his 2CV 45 years ago! As if nothing had changed…..
Hoewel Jordanië en Israel vrede tekenden in 1994 is de grensovergang tussen het Hashemitische Koninkrijk Jordanië en Israel verre van open: mopperend moesten (Amerikaanse?) toeristen met hun te grote koffers een stuk niemandsland van 100 m lopend oversteken. Aan de Jordaanse kant heerste een gemoedelijkere stemming.
Rijdend langs Akaba, de enige havenstad van Jordanië, viel het op hoeveel er gebouwd werd; het leek Israel wel. Anders dan Eilat is Akaba door een 4-baans autoweg verbonden met de hoofdstad Amman; er reden echter voornamelijk vrachtauto’s en bussen met toeristen.
Hoe zit het met de verhouding tussen de Jordaniers en de Palestijnen nadat de laatsten (de PLO) in 1970 met harde hand door het Jordaanse leger verdreven werden (de Zwarte September) en Jordanië in 1988 alle administratieve banden met de West Bank had verbroken? Ik vroeg het onze chauffeur, Atya Jamra uit Akaba, die ons van Petra naar het nóg indrukwekkender Wadi Rum en later terug naar Akaba reed.
Allereerst benadrukte hij dat Palestijnen en Jordaniers voor hem één volk zijn. Wel zijn er twee identiteiten, die van de Palestijnen, meest landbouwers, en die van de Bedouinen. Hij beschouwde zichzelf als een Bedouin, hoewel hij in de stad leeft met één (?) vrouw en 6 kinderen (hij sprak van 3 kinderen en 3 meisjes). Mohammed, die ons in een Jeep door de Wadi reed, leek een échte Bedouin: Tot op zijn 10de jaar had hij in de woestijn in een tent gewoond voordat zijn ouders naar het dorp Wadi Rum verhuisden.
Verder bevestigde Atya dat, net als bij ons, de dagelijkse kranten-meldingen van de Israelische nederzettingenpolitiek grote boosheid veroorzaken. Het bewees volgens hem dat Israel eigenlijk geen vrede wil en geen Palestijnse staat. “Die zal er niet komen zolang jij en ik leven”, zei hij berustend.
Atya knoopt Lidie een hoofddoek om in Bedouinse stijl.
Atya, om te zeggen dat we eraan komen.
No comments:
Post a Comment
Comments and remarks