From Neil Safier, author of the book about La Condamine “Measuring the New World”, I received the 27-page report La Condamine wrote about his journey to the Levant in 1731. It appears that he had indeed been to Jerusalem, where he found stones with the form and size of peas, and to Mount Carmel where some stones resembled petrified melons and olives…. No mentioning of the people he met.
First page of La Condamine’s report on his visit to North Africa, Palestine and Constantinople. No mentioning of the people he met.
Bezoek aan Israel-2
Wat Dries van Agt ( in “Een Schreeuw om Recht”, 2009) schrijft over het “foute Israel” liegt er niet om! Bladzijde na bladzijde worden de misdaden van de Israeliers opgesomd en besproken, zoals bijvoorbeeld de in 1948 veroorzaakte vlucht van Palestijnse bewoners (al-Nakba). Als de Yom Kippur-oorlog van 1973 ter sprake komt begint het idee te knagen dat er iets in van Agt’s betoog ontbreekt. In deze onverwachte oorlog sneuvelden 2500 Israelische soldaten, werden er 15000 gewond en waren Golda Meir en Moshe Dayan tot wanhoop gedreven. Maar voor van Agt is alleen de disproportionele reactie van Israel die erop volgt het vermelden waard. Verontwaardigd volgt een verdere opsomming van wandaden en uitspraken, informatie die vaak door Israelische media verkregen is (o.a. door B’Tselem). Onjuist lijkt me zijn beschrijving van de economische toestand in Arabische steden en op de Westbank, waar ik tijdens mijn vorige bezoek toch vooruitgang en zelfs enige welstand meende te kunnen zien.
Van Agt is wel consequent: hij vindt (p.268) dat de Zionisten begonnen zijn met het verdrijven van de Palestijnen. En dus is het gewetenloze Israel de eerst-verantwoordelijke en voor altijd de hoofd-schuldige. Hoewel hij de problemen wel noemt (p. 316) lijkt het van Agt niet veel te kunnen schelen dat de Sjiitische Hezbollah en de Sunnitische Hamas zich laten steunen door Iran dat de Holocaust ontkent.
Ik lees dit allemaal in het vliegtuig naar Tel Aviv. Vanwaar mijn onwil om tóch zijn kant niet te kiezen? Omdat ik dan rechtsomkeert zou moeten maken, terug naar Nederland, waar geen sprake is van verkapte slavernij of discriminatie van Moslims?
Op het prachtige vliegveld worden we opgewacht door Chanoch M., die ons naar de welvarende, niet-religieuze en “linkse” Kibbutz Hazorea (‘de Zaaier’) brengt. Hij woont daar al meer dan 40 jaar met Mirjam, dochter van één van de oprichters. Deze mensen, allemaal twintigers, begonnen hun avontuur in de moshav Hadera, trokken vervolgens naar de Turkse caravansérail (‘khan’) bij de plaats Yoqne’am en richtten tenslotte in 1936 de kibbutz Hazorea op een nabijgelegen stuk land (200 ha), dat zij kochten van een Efendi-landeigenaar in Beirut.
Een “linkse” kibbutz betekent politieke verbintenis met de Meretz-partij, de bereidheid om zich terug te trekken tot de grenzen van 1967, het erkennen van Palestijnse zelfbeschikking en het mogelijk maken van een Palestijnse staat. Hieraan houdt de kibbutz nog steeds vast, hoewel elders de laatste jaren steeds minder mensen deze mening zijn toegedaan.
Left: White pelicans above the fishponds of the Kibbutz. Right: With a "motorized", female Goshawk (Accipter gentilis) the people of the kibbutz try to chase away the many birds, e.g. the white egrets.
Van Agt betoogt met vele voorbeelden dat Israel in werkelijkheid geen vrede wil. Maar hoe zit het met de Palestijnen? Ook voor hen heeft er altijd een “groot Islamitisch Kalifaat” bestaan, het heilige land van Mohammed, dat nooit door moslims aan ongelovigen kan worden afgestaan. In het verleden heeft Israel wel degelijk vrede getekend, eerst met Egypte (Anwar Sadat, 1979), later met Jordanië (koning Hussein, 1994). Maar dit waren beiden seculiere personen, die het beste met hun volk voor hadden en niet in het verleden wilden blijven steken. Ook Arafat was seculier, maar die durfde niet tegen zijn godsdienstige moslim onderdanen in te gaan en volgde hen, bijvoorbeeld met de invoering van een nieuw onderwijsprogramma, waarin tot de jihad wordt aangemoedigd.
Ik moet weer denken aan wat Naema Tahir (zie vorige post) gezegd heeft: dat religieuze moslims zó in het verleden leven dat zij veranderingen in het heden moeilijk kunnen accepteren. Misschien te vergelijken met sommige groepen van de Joodse Chassidim, die de staat Israel niet erkennen? Met zulke mensen is het schier onmogelijk tot overeenkomsten over de toekomst te komen.
